Een spontaan kunstwerk

Vandaag heb ik gedemonstreerd op De Freinetschool in Delft voor de Klavertjes.

Eerst mocht iedereen klei in zijn handen voelen, een beetje knijpen en een beetje trekken. Even ervaren wat ongebakken klei is. Daarna de tegenstelling: Hoe voelt een gebakken potje.
Wat is klei toch een heerlijk materiaal. Je kunt het kneden en vormen, daarna drogen, in de oven stoken en dan………heb je een lekker stevig stenen voorwerp.
Het leukste voor een echte draaier is natuurlijk het draaien zelf. Klei, een beetje water en een draaischijf, meer is niet nodig. “Het lijkt op toveren. Hoe doe je dat? Maak eens een echt grote. Mag ik ook?”
Met 23 kinderen en een draaischijf is dat een beetje moeilijk. “Ik geef het potje door zodat je het in je hand kan houden. Ook bij de laatste grote pot mogen jullie voelen hoe de klei voelt als er een pot van is gedraaid. “
En zo ontstaat er een spontaan kunstwerk.

We gaan weer rakustoken

Heerlijk, de zon laat zich van zijn beste kant zien. Onmiddellijk ontstaat de zin om buiten te stoken. We gaan het weer organiseren. Natuurlijk moeten er eerst werkstukken gemaakt worden. Daar trekken we vijf keer voor uit en dan lekker stoken met waarschijnlijk weer mooie resultaten. Op ronde vormen ontstaat de mooiste craquelé. Zeker als het een mens is.

Dansende potten

Het draaiweekend was een succes. We hebben vooral op de techniek gelet. De beginners hebben een eerste grote stap gemaakt. Zij kunnen nu centreren en hebben de basis van het optrekken geleerd zodat zij zelf verder kunnen. In de loop van het weekend stonden er steeds minder dansende potten op de schijf. De draaiers in het weekend beschouwen dat als een pluspunt.

Het vakantiegroepje later deze week vond swingende potten het einde. Hoe meer salsa bewegingen de pot maakte, hoe groter de pret. Heerlijk om zes jaar te zijn en gewoon te  accepteren wat de klei doet. Lekker vieze vingers maken en tot slot, geïnspireerd door de dansende potten nog een gracieuze ballerina kleien.

Voor beide groepen geldt: het resultaat telt mee, maar de weg er naar toe geeft het meeste plezier.