Nee niet ik, maar in het kader van mijn kogelpotten project
is het wel heel bijzonder om tijdens een opgraving een kogelpot te zien in situ
(wanneer deze zich nog op de oorspronkelijke plaats van depositie bevinden, dat
wil zeggen de objecten liggen of staan nog precies zo als ze in het verleden
zijn achtergelaten) Het perfecte potje is onderwerp van onderzoek, maar niet
alles is te achterhalen. Archeologen kunnen meestal achterhalen waar zoiets gemaakt is, maar door wie? Wie was
er ooit blij mee? Wie heeft het gebruikt en waarvoor? Wie heeft het verloren? Was het niet doelmatig meer? Het is immers nog
heel. Als de gebakken klei ons eens alle verhalen zou vertellen! Maar misschien
moet je dat niet willen en gewoon blij zijn dat onze voorouders ons zulke mooie
voorwerpen hebben nagelaten. Lekker de verhalen van dit potje aan ieders
verbeelding overlaten.
Het inspireert me wel om weer verder te gaan met mijn
kogelpotten onderzoek. Het zal vanaf nu
weer wat minder voorrang krijgen. De lessen gaan beginnen. Allerlei nieuwe ideeën deze zomer opgedaan staan
te dringen om omgezet te worden in
blijvende voorwerpen. Wie weet
fantaseren onze verre nazaten over het hoe en waarom van de werkstukken die
deze winter uit de oven van het atelier komen.
