Weer terug uit Bangladesh is het weer even wennen. De klok en het weer maar ook de rustige mensen zijn een wereld van verschil. Om het allemaal even op te schrijven wat er anders is, wat ik heb meegemaakt, hoe ik communiceerde met mensen die een totaal andere taal en ander schrift hebben. Het was boeiend. De mensen zijn zo aardig. Het is heel grappig dat er nu mobieltjes zijn. Ik heb altijd al aan bijzondere mensen onderweg gevraagd of ik ze mocht fotograferen. Nu met de mobieltjes werd ik ook zelf gefotografeerd. Voor daar ben ik immers de exoot.
Het op afstand een pot draaien ook al is de klei nog zo zacht is een aparte uitdaging. Uiteindelijk bleven er drie kleine potjes over. Ze zijn ook meegegaan in de gigantische veldoven. Zo’n oven bouwen is een kunst op zich. Het verslag volgt. Ik wil graag Eveline bedanken dat ze me deze bijzondere plaats heeft laten zien. De bewoners van Afroza’s place, de Stichting Niketan dat ik in Afroza’s place mocht logeren en alle Bengalen met Ecclas en de pottenbakker voorop, die mij een onvergetelijke vakantie hebben bezorgd.
